Prezes:

……..................................

………...............................

Opiekun:

ks. kan. dr hab. Franciszek Jabłoński

 

 

Opiekun:

Duże znaczenie dla funkcjonowania Ogniska ma jego opiekun, który początkowo nosił tytuł dyrektora Ogniska. Opiekun zazwyczaj uczestniczy we wszystkich spotkaniach wspólnoty, zabiera głos — dzieląc się swoimi cennymi spostrzeżeniami, a także materialnie wspiera funkcjonowanie grupy.

Pierwszym opiekunem był ks. Kazimierz Kowalski, który pełnił tę funkcję w latach 1929-1935 i 1945-1946. Opiekunami byli również: ks. Andrzej Wronka (1935-1938) — wykładowca w seminarium oraz ks. T. Tadrzyński (1938-1945) — ojciec duchowny w seminarium. Nie posiadamy informacji o opiekunach w latach 1946-1968. Niezwykle ważną postacią w historii Ogniska był ks. kan. dr Stefan Fiutak, który jako opiekun posługiwał od 1968 r. aż do 1999 r. Był wicerektorem seminarium od 1963 r. Wykładał metodologię ogólną, historię filozofii, metafizykę ogólną i teodyceę. W latach 1961-1967 pełnił funkcję obrońcy węzła małżeńskiego i święceń w Trybunale Metropolitalnym w Gnieźnie. Ks. Fiutak był bardzo zaangażowany w animację misyjną, a misję były w pewien sposób jego pasją. Dnia 25 marca 1968 r. został mianowany dyrektorem diecezjalnym PDM. Odtąd zaczął kierować animacja misyjną na terenie archidiecezji. Czynił to przez 18 lat (do 1986     r.). Ks. Prymas Józef Glemp napisał w liście dziękczynnym do ks. Stefana Fiutaka, podsumowując niejako jego działalność: „Szczególnie pragnę podziękować Ks. Kanonikowi za pracę wśród młodzieży seminaryjnej. Kleryckie Ognisko Misyjne pod patronatem Ks. Kanonika należało przecież wciąż do tych, które wyróżniały się żywotnością. Objawy budzenia się powołań misyjnych wśród naszych kapłanów, dzięki czemu Archidiecezja nasza daje swój wkład w Dzieło Misyjne Kościoła powszechnego — Bóg to wie — może właśnie są owocem tej działalności misyjnej Ks. Kanonika w Seminarium”.

W latach 2000-2003 opiekunem Ogniska, po śmierci ks. Fiutaka został ks. Tomasz Trzaskawka — ojciec duchowny. Natomiast od 2003 r. do 2007 r. funkcję opiekuna pełnił ks. Bogdan Czyżewski, rektor PWSD w Gnieźnie. Ks. rektor opowiadał o swoich przeżyciach związanych z podróżami do Japonii i Kamerunu. Na spotkania zapraszał też ks. Franciszka Jabłońskiego — dyrektora diecezjalnego PDM w archidiecezji gnieźnieńskiej.

Od 2007 r. kiedy to nowy rektor seminarium ks. Wojciech Rzeszowski poprosił ks. Jabłońskiego o opiekę nad Ogniskiem Misyjnym, to właśnie on sprawuje tę funkcję. Ks. kan. dr hab. Franciszek Jabłoński jest dyrektorem diecezjalnym Papieskich Dzieł Misyjnych, członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Misjologów Katolickich i Stowa­rzyszenia Misjologów Polskich, a od 2007 roku konsultorem Komisji Misyjnej Konferencji Episkopatu Polski. Wkład ks. Franciszka Jabłońskiego w działalność Ogniska jest nieoceniony. Ks. Kanonik nie tylko jest inicjatorem wielu przedsięwzięć w animacji misyjnej, ale z wielkim zapałem aktywnie wspiera każde dobre misyjne dzieło, które rodzi się we wspólnocie. Dzięki swojemu doświadczeniu w temacie misjologii i misji, ubogaca także całą brać klerycką interesującymi konferencja­mi okolicznościowymi, a także z okazji Niedzieli Misyjnej przewod­niczy uroczystej Eucharystii i głosi Słowo Boże. Członkowie Ogniska włączają się także w pomoc w przygotowaniu, organizowanej przez ks. opiekuna, Diecezjalnej (od 2013 r. Międzydiecezjalnej) Szkoły Animatorów Misyjnych.

 

1. Kazimierz Kowalski (1929-1935 i 1945-1946)

2. Andrzej Wronka (1935-1938)

3. Tadeusz Tadrzyński (1938-1945)

4. Stefan Fiutak (1968-1999)

5. Tomasz Trzaskawka (2000-2003)

6. Bogdan Czyżewski (2003-2007)

7. Franciszek Jabłoński (2007-)

 

 

Na czele Ogniska Misyjnego od samego początku funkcjonowania stał zarząd, w skład którego wchodzili alumni mianowani przez dyrektora ogniska na czas jednego roku akademickiego.

W zarządzie sprawowane były następujące funkcje: prezes, sekretarz, bibliotekarz, kolporter czasopism misyjnych, kolporter znaczków,
korespondent naczelny oraz alumn do wypisywania sentencji. Nazwy
funkcji również ulegały zmianom. Innym razem były to: opiekun, prezes, wiceprezes, kolporter, sekretarz, skarbnik, odpowiedzialny za gazetkę ścienną. Funkcje te świadczą o intensywnej działalności Ogniska w wielu kierunkach. W późniejszych latach istnienia zarząd Ogniska
wybierany był co dwa lub trzy lata. Obecnie w tajnych, bezpośrednich, wolnych wyborach wybierany jest prezes Ogniska Misyjnego. Sprawuje swoją funkcję zazwyczaj do początku roku VI. W czasie swojej kadencji samodzielnie mianuje odpowiednie osoby na dane stanowiska w za- rządzie. W ten sposób dobiera sobie najbliższych współpracowników. Każdy prezes Ogniska reprezentuje gremium na zewnątrz i kieruje jego pracami w porozumieniu z opiekunem. Do niego należy zwoływanie zebrań i przewodniczenie. Do wykonania swoich zadań może również — w razie potrzeby — delegować innych właściwych członków. Prezes Ogniska Misyjnego pomaga w czasie Ogólnopolskich Uroczystości ku czci św. Wojciecha, obchodzonych w Gnieźnie, wrę­czać krzyże misyjne nowym misjonarzom.

Prezesami byli m. in.

• Biegański 1929/30,
• Walkowiak 1930/31,
• Słomkowski 1931/32,
• Żarnowiecki 1932/33,
• Stachowski 1933/34,
• Marciniak 1934/35,
• Siera 1935/36,
• Wł. Zientarski 1936/37,
• Żurowski 1937/38,
• Matuszak 1938/39,
• Ryszard Pruczkowski (1974-1976),
• Wojciech Szukalski (1976-1978),
• Henryk Micek (1978-1980),
• Paweł Kowalski (1980-1982),
• Andrzej Jasiński (1982¬1984),
• Jan Korygacz (1984-1986),
• Franciszek Jabłoński (1986-1989),
• Marcin Wojtaszek (1995-1997),
• Jakub Szałek (1997-2000),
• Rafał Hordik (2000-2001),
• Mariusz Kamiński (2001-2003),
• Wojciech Owczarz (2003-2005)
• Krzysztof Żebrzowski (2005¬2006),
• Tomasz Henclewski (2006),
• Szymon Ciesielski (2006-2008),
• Krystian Piekuciński (2008-2011),
• Julian Wawrzyniak (2011- 2014),
• Przemysław Robaszkiewicz (2014-).
• ……………………………….

Patron:

Od 1985  r. jest Wielki misjonarz Azji — św. Franciszek Ksawery.

Logo:

Duże znaczenie dla Ogniska Misyjnego ma charakterystyczne logo wspólnoty. Logo firmy, urzędów, stowarzyszeń, grup to ważny znak rozpoznawczy. Często niesie symboliczne wyobrażenie, tego, co reprezentuje, ukrywającą się pod tym znakiem społeczność. Nie inaczej było w przypadku Ogniska Misyjnego gnieźnieńskiego seminarium. Dlatego w 1985 r. prezes Ogniska — kl. Franciszek Jabłoński zaprojektował logo Ogniska Misyjnego. W graficznym znaku znalazły się elementy: postać św. Franciszka Ksawergo oraz kontury granicy politycznej Papui Nowej Gwinei (ustanowionego w tym samym roku, kraju patronackiego, pierwszego, do którego udali się misjonarze pochodzący z Gniezna ks. Zbyszko Hanelt, ks. Kazimierz Muszyński, ks. Andrzej Grzela). Pierwsze logo funkcjonowało do 2008 r., kiedy to nowy znak rozpoznawczy wykonał kl. Arkadiusz Pryka. Autor dodał kolorowe elementy i zdjęcie Bazyliki Prymasowskiej w Gnieźnie, a także flagę Papui Nowej Gwinei. się na zwieńczeniu trumienki, kryjącej relikwie Świętego, a znajdującej się w gnieźnieńskiej katedrze. Na niebieskim tle (z flagi Kazachstanu) umieszczony został także krzyż z kazachskiego sanktuarium w Oziornoje. Logo, oprawione w ufundowaną przez anonimowych darczyńców, piękną ramę, zdobi wnętrze Sali misyjnej w Centrum Edukacyjno-Formacyjnym (dawny nowy budynek seminarium) w Gnieźnie.

Kraj patronacki:

Dzięki staraniom prezesa kl. Franciszka Jabłońskiego, Ognisko Misyjne przyjęło swój kraj patronacki. Została nim Papua Nowa Gwinea (patrz wyżej). W 2012 r., decyzją prezesa — kl. Juliana Wawrzyniaka — i przy poparciu wspólnoty Ogniska, zdecydowano się zmienić kraj patronacki na Kazachstan, z którym to archidiecezję gnieźnieńską łączyły nowe, silniejsze więzy. Z inicjatywy prezesa zostało więc wykonane nowe logo, w którym wykorzystano mapę Kazachstanu, jak również wizerunek św. Wojciecha — żarliwego misjonarza, znajdujący się na zwieńczeniu trumienki, kryjącej relikwie Świętego, a znajdującej się w gnieźnieńskiej katedrze. Na niebieskim tle (z flagi Kazachstanu) umieszczony został także krzyż z kazachskiego sanktuarium w Oziornoje. Logo, oprawione w ufundowaną przez anonimowych darczyńców, piękną ramę, zdobi wnętrze Sali misyjnej w PWSD w Gnieźnie.

Nazwa:

W ciągu swojej historii Ognisko Misyjne PWSD w Gnieźnie nosiło różne nazwy. Jak już wspomnieliśmy powstało pod tytułem Koło Misyjne Alumnów. Inne określenia to Koło Papieskich Dzieł Misyjnych Alumnów Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Gnieźnie, Koło Misyjne Alumnów ASD w Gnieźnie, Koło Misyjne PWSD w Gnieźnie. Ostatecznie, w latach 70, kiedy Koło prowadziło ożywioną działalność, ks. kan. Stefan Fiutak, zdecydował się zmienić nazwę grupy „seminaryjnych misjonarzy” z Koła na Ognisko Misyjne.

Impuls do zmiany dał ks. Fiutakowi bp Jan Wosiński — dyrektor krajowy PDM. Ks. Kanonik tak mówił o nowej nazwie: „Ognisko, z którego bije światło i ciepło, jest przyciągające, otwarte dla wszystkich, nie oddziela i nie odpycha, lecz swoim światłem rozprasza ciemności”. Nowe określenie znalazło uznanie u ks. prał. dr Antoniego Kmiecika, byłego dyrektora krajowego PDM, który bardzo pozytywnie odniósł się do nazwy „Ognisko Misyjne” podczas wizyty w Gnieźnie na IV Diecezjalnym Spotkaniu Misyjnym w 1997 r. Po powrocie do Warszawy we wstępie do czasopisma „Misje Dzisiaj” napisał: ,,W Gnieźnie, przy grobie św. Wojciecha, jest «gniazdo» Kościoła w Polsce - pierwsza metropolia utworzona w roku tysięcznym. Pielgrzym do tego grobu największy w drugim tysiącleciu - Ojciec Święty Jan Paweł II powiedział: „W 1949 roku Prymas Tysiąclecia wołał: «Tu, przy grobie św. Wojciecha, zapalać będziemy ogniste wici, zwiastujące ziemi naszej światłość na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego (Łk 2, 32)». Dziś na nowo wznosimy to wołanie, prosząc o światło i ogień Ducha Świętego, aby zapalał nasze wici zwiastunów Ewangelii aż po krańce ziemi”. (Gniezno, 3 VI 1997). W Archidiecezji Gnieźnieńskiej zespoły i koła współpracowników misji określane są jako «ogniska misyjne». To określenie wydobywa dynamizm promieniowania misyjnego Kościoła. «Koło» oznacza bowiem krąg zamknięty, chyba że to «koło» jest przy ognisku, w którym wszyscy zapalają swoje wici zwiastunów Ewan­gelii aż po krańce ziemi. Ogniskiem zaś - Jezusowe Serce, w którym jest «ogień z nieba», Duch Święty, Miłość i Dar”. O nazwie powiedział wcześniej, że „Ognisko to źródło promieniowania, ukazuje dynamizm Ewangelii. Tak ważne jest, by nie zamykać się ze swoją działalnością, ale by wychodzić z nią do ludzi, do świata, by stawać się tą — tak potrzebną - misyjną iskrą”.

Dzisiaj seminaryjni misjonarze są bardzo przywiązani do nazwy swojej wspólnoty. Określenie „Ognisko”, jak wspomnieliśmy wcześniej - przypominając pozytywne wypowiedzi osób świata misji, niesie ze sobą ważne konotacje. Ognisko otwarte jest na każdego, kto kierowany troską o misje i misjonarzy, pragnie poświęcić swoje zaangażowanie, aby Dobra Nowina ogarniała coraz szersze części świata i na nowo oży­wiała te miejsca, w których pierwotny zapał zagasł, przytłumiony hała­sem dzisiejszych czasów.

Nazwa „Ognisko Misyjne” odnosi się nie tylko do gnieźnieńskiego seminarium, ale funkcjonuje w całej Polsce, określając tych, którzy an­gażują się we wspieranie działalności misyjnej Kościoła oraz należą do Papieskich Dzieł Misyjnych.